Ben Çocukken-1

Tam vaktini hatırlamamakla birlikte çocukken bir kış günü, 2 oda bir avlusu olan mütevazi evimizin az evvel sönmüş sobanın hala koruduğu sıcaklığıyla ısınmış olan küçük odasında en sevdiğim çizgi diziyi izliyorum. Şimdilerde ismini dahi hatırlamadığım yalnızca silik birkaç görüntüsünün aklımda olduğu o çizgi dizi... Çizgi diziyi yarıda bırakıp bir koşu giyinip dışarı fırlıyorum. Dışarı çıkınca tipinin durduğunu, yumuşacık kar tanesi kümelerinin birleşip boyum kadar karla kaplanmış olduğunu fark ediyorum. Hava müthiş kokuyor. Aynı zamanda bulutsuz, açık, güneş gülümsüyor. Kendimi karların içine atıyorum. Dost gibi kucaklıyorlar beni, ne çok severdim ben o kar tanelerini. Kar hemen tenime değiyor, yediği ayazdan morarıp kızaran yanaklarım üşüyor ama pek mutluyum. Ayaklanıp yuvarlamaya başlıyorum kar tanelerini. Kocaman bir top haline geliyorlar, yetmez, bitireceğim tüm hepsini. İlk top oldu bile. Sıra ikincisinde. Ve ben ikincisini yapadurayım, büyümüşüm. Şimdi ortada ne evim ne kar tanelerim ne de çocukluğumdan bir iz kalmış. Kar taneleri, en azından siz dönseniz. Kim bilir, eskisi gibi olur. Olur değil mi, mutlaka olmalı.