Kendini cinnet kuytularında

bir sancının kucağında bulan

Uykusuzlar Familyası, 

Maskeli ölümlüler diyarından merhaba 

Burada hava zemheri

Ayazı yüzümde hissediyorum 

Soğukta dağılıyor egzoz kokuları

Sonu olmayan yolculuklar başlıyor

Ardından 

İç çekişlerim 

Maskeli ölümlüler diyarından merhaba,

Burası kibrit kutusu kadar

Ve aslında herkes suçlu 

tek kibritle yakılana kadar

Zihnimde düğümleniyor sanrıların küsüratı 

Sonu olmayan yolculuklar başlıyor

Ve umutlar... 

O halde

Bu gece gökyüzüne bakın

Pekâlâ bataklıkta da yıldızlar var

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sırça Köşk

  Bir Sırça Köşk inşa ettim Görürüm buradan akan ıstırap gecelerini Düşen tanelerini hüznün Tek avuntum Sırça Köşk'üm Kırgınlığım eğreti hayatımadır Adiliğinden mütevellit  Silik, noksan kalmış bir öyküdür Lakin Sırça Köşk'üm bu noksanlığa kilit Tozlu keman yayında fani ömrümün musikisi çalar Şöminemde düşlerin kıvılcımı,  Çakırkeyif uzanmışım  Virane yalnızlığımla birlikte içmekteyim   Ben bir Sırça Köşk inşa ettim  Tek avuntum Sırça Köşk'üm 
Devamı

Ben Çocukken-2

  Ben çocukken el sallardım uçaklara. Arkasında bıraktığı izi takip ederdim. Bulutları çok severdim. Gökyüzü ne kadar da maviydi. Hava ne de güzel kokardı. Ben çocukken çiçekler pek güzel, taptazeydi. Aynı ruhum gibi. Rengarenk ve çeşit çeşit. En çok sarı çiçekleri severdim. Toplar öğretmenime hediye ederdim. Küçük, mavi olanlara dokunmaya kıyamazdım. Öyle çelimsiz, öyle körpeydi ki onlar... Korkardım incitmekten. Ben çocukken dedemin mezarına gider papatyalar bırakırdım toprağına. Sular, yabancı otlardan arındırır, dualar ederdim. Dedemi ne çok severdim. Beni duyarmış gibi konuşurdum onunla. Mezar taşını okşardım, vefatının hayatının kaçıncı yılında gerçekleştiğini hesaplardım. Çok küçüktüm ama iyiydi matematiğim. Fakat pek anlayamazdım çıkan sonucun ne ifade ettiğini. Ölümün ne demek olduğunu ve yılların ne kadarının ne anlattığını. Yaşamak yıllarla ölçülebilir miydi? Var olmak, yaşamak demek değildi. Ağlardım hemen. Eve döndüğümde dedemin kaldığı odaya giderdim. Karanlık, buz gi...
Devamı

Nefs-i Katl

Çatlaklarla dolu duvarlarını boyadığım Sükunet Opesası'nda,  arialar yükseliyor: Rüzgarlara bağışladığım kin yağmurlarım,  Mütemadiyen sığındığım kederlerim,  Haykırışlarımın sessiz çığlığı...  Ahval facianın faili gözlerim.  Çünkü en çok gözler yalan söyler.  Yırtıklarla dolu sayfalarını ciltlediğim yamalı kitaplarımdan  bir mısra okunuyor: Yaş otuz beş, yolun yarısı eder,  Ben on yedide takılı kaldım.  Şimdi cenk sırası kendimle.  Nefsi katletmek icap ediyor.  Renklerini kaybetmiş bir ravza yalnız böyle can bulabilir.
Devamı